Zuider Eiland

Ik loop een beetje achter met mijn verhaal. Ben een paar dagen niet lekker geweest. Popko dacht dat ik een beetje oververmoeid was. Lachen. Ik heb wel een hele dag geslapen om een beetje weer bij te komen maar ik ben er weer en we pakken de draad weer op.
Vanaf de eerste kilometers die we op het zuider eiland rijden tot nu gaan we hier helemaal op in de prachtige natuur die je hier aantreft. De verschillende soorten gras in de berm met daar tussen margrieten en boterbloemen zuring lupines en gele brem. Het lijkt een beetje Hollands. De bergen aan de horizon bestaan uit een massief, dat gebeeldhouwd is in de grilligste vormen. We treffen ze alleen aan de horizon aan. Soms geeft het een sprookjesachtig beeld en op een ander moment een angstige donkere massa die voor je opduikt. Wolken die blijven hangen tussen de bergen voegen daar nog iets aan toe. HET IS GEWELDIG.

We komen aan in Picton en verlaten de ferry. We bezoeken het plaatsje kort en reizen verder. We rijden al snel midden in de wijnvelden . Prachtige druivenvelden links en rechts van de weg die elkaar opvolgen. Zo rijden we ongeveer 50km en komen aan op de camping in Havelock. We besluiten om de aangegeven route maar te volgen en niets te missen van de attracties die ons Nieuw Zeelandse boek aangeeft. We gaan van Havelock bekend door zijn mossels richting Nelson. Nelson is een behoorlijke stad en we parkeren hier om de stad te bezoeken. Het informatiecentrum is erg modern. We krijgen info voor prachtige walks en we vragen gelijk voor een kano- wandeltocht in het Abel Tasmanpark dat ook op onze route ligt.

In Nelson bevinden we ons precies in het midden van de beide eilanden. Daar kom je achter door een berg steil omhoog te lopen en dan bij een look-out te komen die een blik over de hele stad geeft. Een steen geeft het centre aan van Nieuw-Zeeland. We zijn via de achterkant van de berg terug gelopen en zo kwamen we weer uit bij het riviertje dat tussen de stenen door zijn weg vindt.
We besluiten om maar richting Tasman Nationaal park te rijden want anders zitten we morgen met nog een paar uur voor de boeg voordat we aan onze track kunnen beginnen. Gelukkig maar, soms valt het tegen en dit was een zeer bochtige weg niet lang in km maar wel in uren . We hebben geslapen bij de kano verhuur in Motueka zodat we de eersten waren de volgende morgen.
7 uur opstaan en voorbereiden voor een echte kanotocht door de Tasmanzee. De toeristinfo had moeite om voor de oudjes de tocht te boeken dus kregen we eerst een briefing wat er allemaal kan gebeuren tijdens de kanotocht en hoe te handelen. We redden ons hier ook wel mee maar altijd het zelfde probleem wij zijn de oudsten, de rest van onze leeftijd gaat met de Jan Plezier mee.
We hebben gekozen voor een halve dag kanoën en de terugweg te voet af te leggen.

De zee was mooi rustig dus de kanotocht viel heel erg mee, zelfs gemakkelijker omdat het materiaal ook een stuk beter is waar je mee op pad gaat. De kustlijn van het Nationaal park bestaat uit rotsen met kleine stranden ertussen. Voor de kust liggen rotseilanden die allemaal begroeid zijn. Het is een plezier tussen de eilanden door en om rotsen heen te gaan om zo even aan te legen voor een kop koffie (zelf meenemen) of een broodje. We hebben mooi onze tijd genomen en zijn rond 15.00 uur aan de wandeltocht begonnen. Het was een 4 uur track en ook echt 4 uur. Meestal vallen de tochten wel mee maar deze had de juiste tijd meegekregen. Maar van begin tot het eind hebben we er van genoten. De terugweg kwamen we weer langs de plaatsen waar we eerst gevaren hadden, de prachtige look-out die nu een blik van de andere kant gaven. Aan de ene kant de regenwouden en de andere kant de zee met de geweldige rotspartijen. We kwamen moe maar tevreden aan bij de auto, vroeg slapen na z’n hele dag actief bezig zijn. De volgende morgen de weg weer terug gereden om naar Westport te rijden. Hoogste tijd voor de was. Het weer was uitstekend dus al optijd een Camping opgezocht. Al gauw zaten we achter de wijn bij Alie en Albert een jong stel van Vlieland, die zich voortbewegen in een joekel van een camper. Met de was is het goed gekomen.
De volgende dag hebben we een wandeling gemaakt, bergopwaarts waar vroeger een zaagmolen had gestaan. Het leuke van deze track was dat we de oude spoorlijn maar hoefden te volgen om zo bij de overblijfsels van de zaagmolen te komen. We stonden even stil onder welke omstandigheden deze mensen in vroege 1900 hebben moeten werken. De spoorlijn lag soms op het randje van de afgrond zonder vangrail natuurlijk, spannend voor ons maar zeer gevaarlijk voor hun. Er zijn ook enkele mannen verongelukt doordat ze met een veel te hoge snelheid van de berg zijn gekomen en de scherpe bocht niet door kwamen. Charming Creek heet dit gebied. De spoorrail is later gebruikt om steenkool van een hogere level te vervoeren.